[Her Young-ju column] Om de 'Zwanenhals-Harakiri-zaak' van Fifty Fifty te voorkomen

De wereld van creators van Huh Young-ju]
Snelste klim naar de Billboard ooit, 'de gans die gouden eieren legt'
Gebrek aan communicatie leidt tot conflicten, ook giftig voor K-pop
In plaats van een dans- en zangmachine, een gezonde communicerende idool

Het succes van 'FIFTY FIFTY', dat in de geschiedenis de snelste klim naar de Billboard-hitlijsten maakte en meer dan 20 weken de Hot 100 domineerde, bewijst dat ook K-pop een 'gouden gans' kan worden. Maar de daaropvolgende ruzie tussen het agentschap en de idolgroep is niet alleen triest, maar ook ronduit onaangenaam.

Na amper zes maanden debuut dienden ze een rechtszaak in tegen hun agentschap wegens problemen met afrekeningen, overtredingen van gezondheidszorg en gebrek aan steun. Ze verkochten zelfs hun horloges en haalden het spaargeld van hun 90-jarige moeder aan om de rechtszaak te financieren. De reactie was fel: 'FIFTY FIFTY' werd beschuldigd van wangedrag. Ze raakten het gevoelige punt van 'verraad' aan, iets wat veel Koreanen haten. Sommigen voorspelden dat een comeback onmogelijk zou zijn. Er is angst dat de 'gouden gans' die gouden eieren legt, zelf een einde aan haar bestaan zal maken, met andere woorden, een slachtoffer wordt van de 'zelfmoordzaak van de gans'.

Vanuit mijn perspectief, waarin ik zeven jaar lang idol-stagiaire en zangeres was en na het verlaten van het agentschap mijn eigen agentschap oprichtte en leidde, kan ik beide partijen begrijpen. Als ik terugkijk op mijn tijd als artiest, zag ik bijna geen idolen die dankbaar waren en hun agentschap steunden en enthousiast aan de slag waren. Ze zaten allemaal vol klachten. Het was heel normaal om roddels over het bedrijf te verspreiden.

Als het goed ging, was het hun verdienste, als het fout ging, was het de schuld van het agentschap, het 'mijn schuld, jouw schuld'-principe. Ik zag dat en dacht dat ik nooit in de entertainmentindustrie zou werken. Dit is geen beschuldiging, maar het is niet ongewoon of abnormaal dat er zoveel 'ontevredenheid' is. Eigenlijk is het niet beperkt tot de entertainmentindustrie. Kijk maar eens op Blind. Kun je er een medewerker vinden die een gevoel van verantwoordelijkheid heeft en de groei van het bedrijf ondersteunt?

Bovendien is het voor de leden van FIFTY FIFTY, die op jonge leeftijd plotseling succesvol werden, misschien niet zo vreemd dat ze meer ontevredenheid dan dankbaarheid jegens het agentschap koesteren. Ook ik heb tijdens mijn tijd bij het agentschap de baas de schuld gegeven wanneer de groep niet succesvol was.

Maar toen ik later zelf directeur werd, begreep ik hem en werd ik partijdig voor het bedrijf. Het bedrijf is geen liefdadigheidsinstelling. Het draait om winst, en het is onmogelijk om aan alle wensen van iedereen tegemoet te komen.

Ik heb in die tijd maar een paar albums uitgebracht. Maar toen brak er in het bedrijf de 'T-ara pesterijzaak' uit, waardoor medewerkers maandenlang geen salaris kregen omdat het bedrijf zo snel in de problemen raakte. Toen ik bij het agentschap was, dacht ik alleen maar: 'waarom pushen ze ons team niet?', maar als directeur realiseerde ik me dat het onmogelijk was om ons team te pushen in een situatie waarin het voortbestaan van het bedrijf op het spel stond.

Ook in de MCN-industrie (Multi Channel Network), waar ik met de creators werkte, kwam dit probleem steeds terug. De meeste creators kwamen aanvankelijk met goede bedoelingen bij het bedrijf, maar werden ontevreden en gingen naar een ander MCN. Ook daarbij dacht ik weer: 'het is moeilijk om mensen op te leiden'.

Samengevat: artiesten vinden het moeilijk om het standpunt van de directeur en het bedrijf te begrijpen. Daarom begrijpen ze de situatie vanuit een egocentrisch perspectief en zijn ze geneigd tot 'ontevredenheid', of het bedrijf nu goed of slecht presteert. Het bedrijf is verantwoordelijk voor alles, dus het moet deze situaties goed managen en vooruitgaan. Het spijt me dat het publiek teleurgesteld is omdat ze hoopten op een volwassen kind dat de offers van zijn ouders inziet, maar dat is een fantasie van elke ouder.

Maar in deze FIFTY FIFTY-controverse ligt het probleem elders. Het is de verdenking dat er sprake was van 'gaslighting' (emotionele manipulatie) door een 'externe kracht' in het hele proces, en dat de leden niet onafhankelijk hebben nagedacht en beslissingen hebben genomen. Dit wordt 'tampering' genoemd.

Tampering is een term die vaak wordt gebruikt in de sportwereld. Het betekent simpelweg 'een speler (artiest) wegkapen'. Het agentschap van FIFTY FIFTY, ATTRAKT, gaf de externe partij The Givers de opdracht om de productie uit te besteden. ATTRAKT beweert dat The Givers contact heeft gezocht met FIFTY FIFTY om ze over te halen de overeenkomst te verbreken. The Givers ontkent dit, dus de rechtbank zal een oordeel vellen.

Maar het negeren van de betrokkenheid van een 'externe kracht' tussen een agentschap en de artiest is absoluut niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van K-pop. Ook ik heb tijdens mijn bedrijfsuitvoering twee keer te maken gehad met externe krachten.

Een keer was ik zelf beïnvloed door een externe kracht, en een andere keer probeerde een externe kracht onze zakenpartner weg te lokken. Toen ik zelf beïnvloed werd, was ik even verleid door de belofte van de externe kracht om mijn bedrijf te laten groeien, maar gelukkig wist mijn bestaande partner me ervan te weerhouden. De relatie bleef behouden, maar ik betaalde er een hoge prijs voor. Ik verloor een bedrijf en geld, en ik offerde veel op.

Sindsdien heb ik lessen geleerd. Ik heb een sterke band opgebouwd met mijn bestaande partner en we nemen alle beslissingen en communiceren alleen met elkaar. Bij een andere zakelijke samenwerking werd mijn partner benaderd door een externe kracht. Als iemand die dit al eerder had meegemaakt, probeerde ik de situatie te begrijpen en te communiceren, maar de externe kracht blokkeerde de communicatie en ik verloor mijn partner. Door twee keer te maken te hebben gehad met externe krachten, ben ik tot de conclusie gekomen dat iedereen dit mee kan maken.

Het is misschien een vreemd voorbeeld, maar ik dacht er ook over na toen ik naar het populaire SBS Plus-variétéprogramma 'Ik ben single 16' keek. Gwang-su en Ok-soon beloven elkaar te kiezen, maar Gwang-su verandert van gedachten na het horen van opmerkingen van buitenstaanders als 'Wees voorzichtig' en 'Ik denk dat Ok-soon gevoelens heeft voor een andere deelnemer'. Toen bleek uit de feitencontrole dat Ok-soon de hele tijd Gwang-su had gekozen, en dat alles een misverstand was. Gwang-su beschuldigt de andere deelnemers die hem deze woorden hebben ingefluisterd, maar het is te laat.

Ok-soon's hart is weg en Gwang-su is 'licht' en 'dom' geworden. Hij is verantwoordelijk voor zijn keuze, ongeacht wat er gezegd is. Maar denk er eens over na. Stel dat je een vriendje hebt en een paar mensen om je heen zeggen dat je voorzichtig moet zijn en hem niet te veel moet vertrouwen. Wie zou dan niet wankelen?

Het is moeilijk om te blijven 'vastzitten' en je niet te laten beïnvloeden door externe krachten. Zelfs volwassenen zijn vatbaar voor beïnvloeding en verleiding door verschillende meningen. Het vermogen om je eigen koers te varen, je niet te laten beïnvloeden door de meningen van anderen of externe krachten, je beloften na te komen en je te gedragen zoals het hoort, is een vaardigheid die je ontwikkelt door ervaringen, vallen en opstaan en door moeilijkheden te overwinnen. De leden van FIFTY FIFTY zijn net begonnen met hun carrière, dus ze hebben deze vaardigheid waarschijnlijk nog niet. Het is jammer dat ook de beschermers van de leden hebben gefaald. Daarom vind ik het zo jammer.

Hoe kunnen we dit probleem oplossen? We kunnen de wetgeving tegen 'tampering' strenger maken en oplossingen op verschillende gebieden zoeken, maar ik denk dat de oplossing in de relatie tussen de artiesten en het agentschap moet worden gevonden. Daarom wil ik, met deze zaak als leermoment, de entertainmentindustrie het volgende voorstellen: zowel artiesten als agentschappen moeten verplichte communicatie- en karaktervormingstrainingen volgen. Karakter en communicatie zijn essentieel voor een stevige basis en een lange termijn. We moeten artiesten niet alleen opleiden om te dansen en te zingen, maar ze laten uitgroeien tot volwassen mensen met een groot hart die de verantwoordelijkheid van een grote positie aankunnen. Dat is mijn voorstel voor het creëren van een idool op het niveau van een ontwikkeld land. Dan kan de gans ook blijven zorgen voor gouden eieren.

Veel idolen komen na het aflopen van hun contract in de entertainmentindustrie in een blanco staat terecht. Ik heb mijn oudere collega's die alleen maar dansen en zingen zonder enige vaardigheden, gezien en was bang. Daarom heb ik ontzettend hard gestudeerd. Om de K-POP-cultuur te leiden, moeten agentschappen hun entertainers niet zien als zeven jaar lang geproduceerde en vervolgens weggegooide goederen. Ze moeten hen verantwoordelijkheid bijbrengen, hun karakter ontwikkelen en hen laten uitgroeien tot mensen die een positieve invloed uitoefenen als openbare figuren. Dit is het moment om hen op te leiden tot mensen met een goed karakter. Ondanks het grote offer kunnen we deze zaak gebruiken als een lesboek voor de toekomstige talenten van K-POP.

Mensen groeien door fouten te maken en verantwoordelijkheid te nemen voor die fouten. FIFTY FIFTY heeft op jonge leeftijd een hoge prijs betaald voor een les die iedereen wel eens leert.

※ De auteur van dit artikel is de auteur zelf en het artikel van de Women's Economy krantis overgenomen.