[Her Young-ju column] Sociale media: de vijand van onze concentratie

Het fenomeen van concentratieverlies is een sociale epidemie
De paradox van het verbod op surveillancekapitalisme van sociale media

Onlangs gebeurde er iets schaamteloos eerlijks met mij. Ik kon me dagenlang nergens op concentreren. Ik dacht dat ik verslaafd was aan Instagram, dus beperkte ik mijn schermtijd op Instagram tot 10 minuten per dag, maar opeens zag ik een gameadvertentie en installeerde ik een mobiel spel. Zo raakte ik een week lang verslingerd aan het spel, tot het punt dat ik er zelfs geld in stopte.

Pas toen mijn gamegeld op was en ik het spel niet meer kon spelen, kwam ik bij zinnen en verwijderde ik het. Voor mij, die altijd een professionele 'zelfontwikkelaar' was, leek dit ondenkbaar.

Mijn concentratievermogen was weg. Ik kreeg bewondering voor de 'ontwerpers'. Ik bewonderde het vermogen van de ontwerpers om een ​​systeem zo goed te ontwerpen dat het moeilijk was om eruit te komen als je er eenmaal in zat. En ik voelde een gevoel van zelfverachting opkomen. "Ik heb verloren en jullie hebben gewonnen."

Nadat ik een week lang aan een spel verslaafd was geraakt in mijn poging om te ontsnappen aan sociale media, vroeg ik me af hoeveel mensen er zijn die aan dit geraffineerde ontwerp kunnen ontsnappen. En ik begon het boek 'Stolen Focus' van Johann Hari te lezen, waarin hij stelt dat de oorzaak van een gebrek aan concentratie niet ligt in een gebrek aan zelfbeheersing van individuen, maar in een sociaal systeem.

De meesten denken, net als ik, dat het onvermogen om zich te concentreren en de afleidingen het gevolg zijn van 'persoonlijk falen' door een gebrek aan zelfbeheersing. Maar Johann Hari houdt in dit boek de 'ontwerpers' verantwoordelijk voor ons concentratieprobleem.

Overal ter wereld stort het vermogen om je te concentreren in. Amerikaanse tieners kunnen zich niet langer dan 65 seconden op één ding concentreren, en de gemiddelde concentratietijd van werknemers is slechts 3 minuten. De auteur stelt dat dit ernstige fenomeen van concentratieverlies in de moderne samenleving een sociale epidemie is, net als 'obesitas'.

Obesitas was 50 jaar geleden zeer zeldzaam, maar is nu een epidemie in de westerse wereld. Dat komt niet doordat we opeens hebzuchtiger zijn geworden. Het komt door veranderingen in de omgeving, zoals de slechtere kwaliteit van ons voedsel, veranderingen in de voedselvoorziening en de bouw van steden waar het moeilijk is om te wandelen of te fietsen. Dit heeft geleid tot veranderingen in ons lichaam. De auteur stelt dat er soortgelijke veranderingen plaatsvinden met betrekking tot concentratie. We leven in een samenleving die zo is 'ontworpen' dat we ons niet kunnen concentreren.

Laten we eerst eens kijken naar sociale media. Hun brandstof is onze 'concentratie'. Hoe langer mensen naar hun telefoon kijken, hoe meer advertenties ze zien en hoe meer geld socialemediabedrijven verdienen. Daarom zijn sociale media 'ontworpen' met steeds geavanceerdere algoritmen die onze zwakke punten aanpakken en ons ertoe aanzetten om steeds verder te scrollen.

Tristan Harris, een voormalig Google-ingenieur, die zich openlijk uitspreekt over de gevaren van dit ontwerp, gaf toe dat er bij Google een team van ingenieurs is dat de gedachten en gevoelens van miljarden mensen controleert. Hij probeerde zijn Google-collega's te overtuigen dat het onethisch is om systemen te creëren die onze concentratie ondermijnen.

De auteur betoogt dat de 'surveillancekapitalisme' van socialemediabedrijven moet worden verboden en dat we met onze eigen handen moeten voorkomen dat bedrijven deze weg blijven inslaan. Naast sociale media is er nog een andere factor die ons concentratievermogen ondermijnt: goedkoop en slecht voedsel. Volgens experts negeren we de impact van de veranderingen in ons voedsel op ons concentratievermogen.

Het grootste deel van het voedsel dat we tegenwoordig eten, is 'ultraverwerkt voedsel'. Ultraverwerkt voedsel is 'net als het tanken van raketbrandstof in een Mini Cooper', het veroorzaakt een snelle energiecrash en daardoor verliezen we onze concentratie. De auteur stelt dat we hoewel we individueel een zekere mate van verandering moeten doorvoeren, we ons moeten richten op de strijd tegen de grotere krachten achter dit alles.

Tenzij we bergen en boerderijen bezitten en zelf onze gewassen verbouwen, moeten we wel naar de supermarkt voor onze boodschappen. En deze supermarkten staan vol met goedkope bewerkte producten, die ons vanaf onze geboorte worden aangeprezen via enorme marketingbudgetten. Het is moeilijk om daaraan te ontsnappen. Naast dit punt bespreekt de auteur een breed scala aan factoren die ons concentratievermogen ondermijnen. Hij benadrukt dat het een sociale epidemie is en dringt aan op een verandering van het fundamentele systeem.

Tijdens het lezen van het boek voelde ik een vreemde opluchting. Ik schaamde me enorm voor mijn concentratieproblemen en ik sloeg mezelf daarvoor de kop in. Maar toen ik besefte dat ik niet de enige was met dit probleem, voelde ik me wat beter.

De auteur geeft ook toe dat zijn manier van omgaan met afleiding is veranderd tijdens het schrijven van dit boek. Oorspronkelijk probeerde hij zichzelf te veroordelen en te schamen om zich te concentreren. Maar nu vraagt ​​hij zich af: wat moet ik nu doen om in een flow te komen en me echt te concentreren? Wat is een zinvolle activiteit die ik nu kan doen? Waar liggen mijn beperkingen? Hij zegt dat hij heeft geleerd dat het nastreven van flow veel effectiever is dan zelfkastijding door schaamte.

Het aantal mensen dat zoekt naar 'hoe de hersenen zich kunnen concentreren' is met 300% gestegen. Mensen op sociale media klagen over het feit dat ze niet goed meer kunnen nadenken. Maar de wereld stuurt ons vooral de boodschap om onszelf te straffen. Dat is geen fundamentele oplossing.

Het concentratieprobleem gaat verder dan een individueel probleem en kan leiden tot grote maatschappelijke problemen. Als we geen lange teksten meer kunnen lezen en ons niet meer kunnen concentreren, wordt het moeilijk om een ​​gezonde democratie te handhaven. Democratie is alleen mogelijk als mensen in staat zijn om gezonde meningen uit te wisselen. Als we ons niet kunnen concentreren, begrijpt niemand meer wat er wordt gezegd, hoe de samenleving werkt en wie wat zegt. Dit leidt tot meer populisme en kan de basis van de samenleving ondermijnen. Daarom mogen we de verantwoordelijkheid niet alleen bij individuen leggen. Er moeten institutionele maatregelen worden getroffen.

Op 1 juni hield de Senaatscommissie Justitie een hoorzitting over online seksueel misbruik van kinderen en werden CEO's van socialemediabedrijven, waaronder Mark Zuckerberg, als getuigen opgeroepen. Tijdens de hoorzitting werd hen hard aangepakt met uitspraken als: "Jullie maken producten die mensen doden". Er werd ook betoogd dat Big Tech meer juridische verantwoordelijkheid moet nemen voor deze problemen. In een realiteit waarin kinderen niet eens worden beschermd tegen pornografische content, is het nog maar de vraag wanneer we aan de discussie over 'concentratie' kunnen beginnen. De weg is nog lang.

Tegenwoordig probeer ik mijn best te doen als individu door mijn telefoon uit te schakelen. Ik ga binnenkort ook een telefoonslot kopen. In de leesclub die ik leid, gaan we dieper in op dit onderwerp en proberen we te bepalen wat we moeten doen om de volgende generatie te beschermen.

We leven in een tijdperk van een grote concentratiecrisis. We moeten ons herinneren dat we onze gestolen en verloren concentratie terug moeten winnen om een ​​gezonde samenleving te behouden.

※ De auteur van dit artikel is de schrijver zelf eneen artikel in de krant WomanEconomyis hier gekopieerd.